“ใช้ชีวิตแบบคนจน แล้วคุณจะไม่มีวันจน”
เป็นคำพูดที่คนสมัยก่อน มักใช้สอนลูกหลานคนสมัยก่อน จะประหยัดอาจจะ เพราะเคยผ่านความลำบากมาก่อน แต่ ที่จริง! ก็ไม่น่าจะแบ่งว่าเป็นคนสมัยก่อนหรือสมัยนี้ เพราะเป็นเรื่องของปัจเจกบุคคลมากกว่า ผู้เขียนเชื่อว่าคนยุคใหม่เอง
ก็มีไม่น้อยที่รู้จักใช้เงินแบ่งเงินเก็บออมไม่จำเป็นว่ามีมากต้องใช้มากเพียงแต่ด้วยความที่โลกเราอยู่ในยุคของทุนนิยมที่เน้นเรื่องของการบริโภคนิยมเป็นที่ตั้ง ผู้คนเชื่อว่าความสุขจะเกิดขึ้นได้จากการใช้เงิน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องกินหรือเที่ยวก็เลยจัดกันเต็ม
ไม่มีแล้วสำหรับคำว่าลำบากก่อนสบายทีหลังเพราะต้องการสบาย ตั้งแต่วันนี้เลย ผู้คนในยุคนี้มีแนวโน้มที่จะใช้จ่ายเงินเพื่อ ซื้อความสุขมาก กว่าคนในอดีตนี่เป็นความจริงที่ทุกคนรู้ดี เพียงแต่บางครั้งเราต้องเหมือนหยุดคิด หรือ มีเบรกตัวเองไว้บ้าง
การไปอ่านเจอประโยคที่เป็นข้อคิดหรือคติ ทำให้เราหยุดหันมาทบทวนพฤติกรรมของตัวเองว่ามีอะไรที่มากหรือน้อยเกินไป แล้วก็ปรับเปลี่ยนเพื่อให้เกิดความสมดุลมากขึ้น
“บางคนที่ยังเรียกตัวเองว่า ไม่มี หรือ จน อาจจะเถียงว่า..”
ไม่ต้องใช้ชีวิตแบบจนก็ถูกบังคับ ให้ต้องมีชีวิตแบบจน ๆ อยู่แล้วล่ะ ถ้าความคิดเริ่มต้นของคุณ เป็นแบบนี้แสดงว่า คุณไม่รู้ถึงความหมายเบื้องลึกเบื้องหลังของข้อความนี้ นำไปคิดและประยุกต์ใช้ให้เหมาะสมกับชีวิต มีบางคนบอกว่าเห็นคนเก็บ ข ย ะ เขากินอาหารถูกๆ ใส่เสื้อผ้าเก่าๆ
เขาก็ยังคงจนอยู่ส่วนเจ้าของร้านทอง กินอาหารในภัตตาคารใส่เสื้อผ้าหรูราคาแพง ก็เห็นเขาก็ยังรวยอยู่ ถ้าคุณคิดแบบนี้ก็แสดงว่าข้อความนี้คงไม่มีประโยชน์อะไรที่คุณ จะเอาไปคิดต่อได้ชีวิตคนเราจะแตกต่างกัน ก็อยู่ที่ทัศนคติในการมองชีวิตที่แตกต่างนี้แหล่ะค่ะ
การเปิดกว้างยอมรับฟังความคิดเห็นของผู้อื่น มีทัศนคติในเชิงบวกเท่านั้นที่จะทำให้เราก้าวข้ามกำแพงที่มีอยู่ในใจของตัวเราเองได้
“ใช้ชีวิตแบบจน แล้วคุณจะไม่มีวันจน”
การใช้ชีวิตแบบคนจน ไม่ได้หมายถึงให้เราต้องไปตกระกำลำบาก กินอาหารราคาถูก ใส่เสื้อผ้าเก่า ๆ ขาด ๆ แต่หมายถึงเราต้องรู้จักเลือกกิน เลือกใช้ ไม่ฟุ่มเฟือยไม่กินทิ้งกินขว้างหรือมีข้าวของมากมายเกินความจำเป็น
ยกตัวอย่างง่าย ๆ เด็กที่จนเขาไม่มีสิทธิ์เลือกอยู่แล้วจานอาหารที่วางตรงหน้าก็คือ สิ่งที่เขาต้องทานแต่เด็กสมัยใหม่บางคน สั่งอาหารมาทานไม่หมดถึงเวลาก็จะอ้อนสั่งอย่างอื่นใหม่หากอยากสอนลูกด้วยวิธีที่ถูกต้องก็คือ ต้องทานให้หมดเท่านั้นถึงจะสั่งใหม่ได้
เราต้องรับผิดชอบกับอาหารที่เราสั่งมา เด็กยุคใหม่หลายคน ที่นั่งกินข้าว ร้านอาหารตามสั่งไม่ได้มีเยอะมากค่ะ เสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย ก็เหมือนกัน มีเท่าที่จำเป็นก็พอแต่บางคนกลับมีรองเท้าตั้งหลายสิบคู่ในคราวเดียวกัน มันดูจะเยอะเกินไป
การอยู่ในสังคมบางครั้งเราก็จำเป็นต้องเห็นเพื่อนร่วมงานคือ คนร่วมสังคมที่มีฐานะแตกต่างกันเขาใช้ของแบรนด์เนมราคาแพง เราไม่จำเป็นต้องไขว่คว้าหาของเหล่านี้ มาเป็นเจ้าของให้ลำบากเลือกที่จะเป็นและใช้ชีวิในแบบของตัวเองที่เหมาะสม กับฐานะและรายได้ของเรา
ไม่สร้างหนี้แล้วเราก็จะไม่มีวันจนจริง ๆ ค่ะ ถึงเราจะไม่ได้มีมากเท่าคนอื่น แต่มั่นใจได้เลยว่าเราจะไม่จนแน่ๆ การใช้ชีวิตแบบพอเพียง หรือในความหมายแบบจนๆ นี่แหละที่จะบ่มเพาะ กลายเป็นนิสัยที่ติดตัวของเราไป เราจะไม่รู้สึกว่าขาดอะไรแต่เมื่อไหร่ที่เราได้อะไรมาเพิ่ม
มันจะเป็นความรู้สึกที่ดีมาก ๆตรงกันข้ามถ้าเราใช้ชีวิตเกิน ๆอยู่ตลอดถึงเวลาที่เราต้องขาด มันจะเป็นความรู้สึกที่ดีได้อย่างไร เปรียบเทียบง่าย ๆถ้าเรา กินอาหารในห้างทุกมื้อกับเลือกกิน 2-3 มื้อต่อสัปดาห์มื้อไหนที่จะสร้างความสุขและความประทับใจให้เราได้มากกว่ากัน
แถมเงินยังเหลือติดกระเป๋ามากกว่าอีกด้วยไม่จนกรอบก่อนสิ้นเดือนแน่ถ้าวางแผนให้ดี ๆ นี่เป็นตัวอย่างง่าย ๆ
“ใครไม่เคยจนมาก่อน ก็คงยากที่จะรู้ว่าความจนมันน่ากลัวขนาดไหน”
และนี่เอง ที่เป็นที่มาของสิ่งที่ รุ่น พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย เรา พยายามสอนอยู่เสมอแม้ว่าปัจจุบันหลายคน จะต่อสู้จนกลายมาเป็นคนร่ำรวยได้แล้วก็ตามให้ลูกหลานรู้จักประหยัด ไม่ฟุ่มเฟือยเป็นพื้นฐานไว้ก่อนจากนั้นที่สำคัญ คือ ต้องรู้จักคิดเพื่อต่อยอดสร้างความก้าวหน้าขึ้นไปให้ได้
ถ้าเรารู้จักใช้ชีวิตแบบ “คนจน” ในความหมายที่ว่า.. คือให้ใช้จ่ายน้อยกว่าที่หามาได้ “แบบนี้ไม่มีวันจน”แน่ ๆ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ใช้เงินมากเกินกว่าที่หามาได้ เรียกว่าใช้เงินแบบคนรวย ทั้งที่ไม่ใช่คนรวยคุณก็จะ “อยู่แบบจน ๆ” แบบนี้และไม่มีวันเป็นคนรวยกับเขาได้
แม้ว่าเราจะเป็นคนยุคใหม่ที่หันไปทางไหนก็มีแต่ เรื่องของบริโภคนิยม แต่อย่างไรก็ขอให้มีสติ รู้เท่าทันโลกที่หมุนเวียนเปลี่ยนไป รู้ว่าตัวเราเองกำลังทำอะไรอยู่รู้ว่าเราอยู่ในฐานะไหน
รู้ว่าการใช้จ่ายของเรามากหรือน้อยเกินจำเป็น ให้สิ่งนี้เป็นพื้นฐานที่ติดตัวเราไปไม่ว่าจะที่ไหน ๆ ในทุก ๆ วัน เชื่อสิคะ! ว่าคุณจะไม่มีวันจนค่ะ
ขอขอบคุณ m o n e y h u b
